Helaas hebben wij afscheid moeten nemen van onze geliefde Corry Vreeken. Zij, waaraan onze stichting haar naam dankt. Een stichting die haar naam draagt en zal voortdragen, want Corry verdient het herinnerd te worden.
Er is al veel over haar geschreven. Over haar schaakresultaten en over haar verdiensten voor het schaken in het algemeen. Niet voor niets was ze hiervoor geridderd in de Orde van Oranje-Nassau en werd ze in 2019 door de Schaakbond benoemd tot Lid van Verdienste.
Ze voerde lange tijd de nationale ranglijst aan en werd in de jaren 60 maar liefst 5 maal Nederlands Dameskampioene. Daarmee sloot ze het tijdperk Fenny Heemskerk af. Ook internationaal was ze zo sterk dat ze uiteindelijk het niveau van Damesgrootmeester bereikte. De titel werd haar toegekend met de toevoeging Honorair, waar ze stiekem best trots op was en welke toevoeging ze ook niet wilde laten vervallen. Ze was namelijk de enige Honoraire Damesgrootmeester ter wereld.
Behalve sterk achter het bord, betekende ze ook veel voor de ontwikkeling van het schaken in Nederland. Zo vond ze Joop van Oosterom, een van de oprichters van het software bedrijf Volmac bereid om haar geliefde Rotterdamse schaakclub, waar ze inmiddels voorzitter van was geworden te sponsoren. De club ging daarna verder onder de naam Volmac Rotterdam en kon nu veel sterke schakers aantrekken, waaronder de later naar Nederland gevluchte Russische Grootmeester Viktor Korchnoi. Corry kon met haar charmes, ze was bovendien een knappe verschijning, bruggen bouwen in een tijd waarin er nog een IJzeren Gordijn was en Russische spelers onder druk stonden van strenge regels en gecontroleerd werden door de KGB. Bekende schakers uit die tijd, zoals Korchnoi, Lilienthal en Spasski, waren altijd welkom in huize Vreeken tijdens hun deelname aan Nederlandse schaaktoernooien.
Ook Max Euwe, de enige wereldkampioen die Nederland ooit gehad heeft, logeerde in huize Vreeken als hij voor de Rotterdamse club speelde. Met hem had Corry een warme band en toen een journalist haar vroeg wie ze als secondant wilde voor het aanstaande interzonetoernooi gaf ze vol overtuiging aan dat die rol voor Max Euwe was weggelegd moest zijn. Aldus geschiedde.
Corry was getrouwd met Piet Vreeken. De twee waren dol op elkaar en Corry refereerde altijd aan hem als ‘mijn Piet’. Hij was haar bondgenoot. Hun liefde voor elkaar was zo sterk en hun samenzijn zo vanzelfsprekend, dat het kon voorkomen dat ze hun huwelijksdag vergaten. Dat gebeurde tijdens een toernooi in Buenos Aires, alwaar Geurt Gijssen de eer had om het verbaasde echtpaar tijdens een schaaktoernooi, ’s ochtends in de ontbijtzaal te feliciteren.
Op latere leeftijd is Corry lid geworden van de Schaakvereniging Maassluis in haar eigen woonplaats en waar ze nog lang iedere week haar partij bleef spelen. En niet onverdienstelijk, want in het seizoen 2012/2013 werd ze op 85 jarige leeftijd nog clubkampioen! Ze heeft altijd een voorkeur voor de witte stukken gehad, want Corry wilde altijd winnen. Als ze bij haar schaakclub zwart kreeg was dan ook het standaard antwoord: “Heb ik nu alwéér zwart?” Deze uitspraak is inmiddels door meerdere clubschakers van Schaakvereniging Maassluis overgenomen.
Het was haar vriend Prof. Dr. Ir. Herman van Bekkum die voorstelde om de Stichting Corry Vreeken op te richten. Doel was om de verdiensten van Corry in blijvende herinnering te houden en het jeugdschaak in het algemeen en het meisjesschaken in het bijzonder te promoten. Corry stond hier helemaal achter en samen met Jaap van den Herik, Piet de Jong, Marcel Bergen en Monique Stam heeft Herman de stichting op 23 november 2012 opgericht.
Na een val in huis op reeds hoge leeftijd en haar verslechterende geheugen werd ze opgenomen in een verzorgingstehuis in Bergen op Zoom, dicht bij haar familie. Ook daar bleef ze als vanouds dol op het schaakspel. Ze gaf al snel vastberaden aan dat ze naar de lokale schaakclub wilde lopen om daar wekelijks te gaan schaken. Haar gezondheid liet dat helaas niet meer toe.
Vanuit de stichting kreeg ze nog vaak bezoek van Piet de Jong en dan moest er beslist een partij gespeeld worden. Piet kreeg dan nog geregeld klop. Ze kon nog zo in haar partij op gaan dat bezoek nog wel eens vergeten werd. Afgesproken werd dan ook dat er geen schaakbord meer op tafel gezet werd als er bezoek was dat het spel niet meester was.
Tot op hoge leeftijd kon Corry vrolijk vertellen over haar buitenlandse schaaktoernooien. Vooral het voormalige Joegoslavië was favoriet en bekend is haar lied over de twee wijnen, de rode wijn en de witte wijn. Ze bracht dit lied in het Servo-Kroatisch, tot groot genoegen van de aanwezigen, nog vaak ten gehore, maar het couplet waarin de beide wijnen gezamenlijk bezongen werden was haar inmiddels ontschoten.
Corry heeft het eindspel van het leven nog heel lang verdedigd en dat verbaast ons niets. Ze was een sterke en stoere vrouw die niet snel opgaf, maar bovendien altijd vrolijk en gezellig met een immer aanstekelijke enthousiasme voor het schaakspel.
Met het heengaan van Corry stopt niet haar invloed in de ontwikkeling van jeugd en meisjesschaak. Via haar stichting hopen we nog lang een positieve bijdrage hieraan te kunnen leveren.
